Eenzaamheid is een illusie van het ego

Ik heb het al eens vaker gehad over de neiging van de mens om zich voortdurend in gezelschap van anderen te begeven. Samen zijn is fijn maar soms is het ook een vlucht voor onszelf. Want alleen als je tijd alleen doorbrengt, kom je werkelijk tot jezelf en leer je je schaduwzijden kennen. Alleen zijn zie ik als een kans om te groeien. Als we spiritueel groeien en transformeren kan het zijn dat een oude relatie gaat wringen en niet meer goed voelt. We nemen eventueel afstand waarmee we weer bang worden om eenzaam te raken. Maar eenzaamheid is een gevoel dat op spiritueel niveau helemaal niet bestaat. Het is een illusie die ons ego ons voorhoudt. Margien komt bij mij met het volgende verhaal: 

Er gebeurt momenteel zo veel in mijn leven. Het zijn geen concrete dingen maar veel meer het gevoel dat mijn oogkleppen afvallen. Ik wordt uitgenodigd om de controle los te laten en ook mijn oude vertrouwde rol als hulpverlener aan de wilgen te hangen. Dit is zo nieuw voor mij. Ik voel dagelijks dat ik vrijer en meer mezelf wordt. Het lijkt alsof ik word losgemaakt van wat ik hiervoor allemaal als normaal heb ervaren. Ik voel me daarin soms ook erg eenzaam. Omdat ik dit met maar heel weinig mensen kan delen. 

Spiritueel groeien kan inhouden dat we (tijdelijk) gedrag, gewoonten, overtuigingen maar ook mensen moeten laten gaan. Ze voelen letterlijk oud en onbruikbaar aan. Ze raken in ons een lager trillingsniveau wat niet meer dienstbaar is aan het groeiproces. Afscheid nemen kan eng aanvoelen, je kunt je schuldig voelen of vrezen dat het je eenzaam maakt. Maar deze emoties en gewaarwordingen zijn altijd in feite illusies van het ego. Door het vasthouden creëren we juist angst, boosheid  of schuldgevoelens. Eenzaamheid en schuld bestaan niet in het licht van onze ziel. De ziel weet dat we allemaal zonder uitzondering verbonden zijn met het geheel, met de goddelijke oerbron, die onvoorwaardelijke liefde is. We zijn al één en altijd verbonden met alles. In dit concept bestaat eenvoudigweg geen afgescheidenheid. 

Als sensitieve lichtwerker ben ik vatbaar voor negatieve en pijnlijke energieën. Ze lijken letterlijk door me heen te gaan, of gebruik te maken van mijn lichaam. Ik voel dat ik me hier niet tegen hoef te verzetten, maar het mag aanvaarden als een taak. Soms kunnen negatieve energieën tijdelijk mijn licht dimmen, en mijn vermogens om mededogen te voelen afzwakken. Het enige wat op deze momenten echt werkt, is  – naast mijn rust pakken – de hulp inroepen van engelen.  Zij verheffen iedereen en brengen mega veel troost.