Durf jij … ?

Hooggsensitief zijn betekent voor mij dat mijn voelsprieten altijd uitstaan en dat ik veel nadenk over de communicatie met anderen. Een tijdje geleden stuurde ik mijn boekhouder een kort lijstje met een paar vragen. Hij liet het tien dagen liggen, waardoor mijn klanten weer aan het wachten waren. Toen ik hem erop aansprak zei hij: “Ja, ik zat ermee in mijn maag….DUS liet ik het liggen.” Voor mij zijn dit soort antwoorden lastig. Ik begrijp dat je soms een paar dagen nodig hebt om iets te doorvoelen en ik begrijp ook dat je soms door de hoeveelheid werk dingen vergeet. Maar dat je iets laat liggen OMDAT je ermee in je maag zit, vind ik vaak moeilijk te accepteren. Volgens mij ontbreekt het in de communicatie heel vaak aan moed. Moed op je open te stellen, moed om te vragen, moed om over je diepste gevoelens te praten.  

Durf jij te vragen? 

Eén van de grootste leerprocessen in mijn leven is om te vragen en te ontvangen. Aangezien ik net als iedere hsp’s vaak behaagziek ben, en het makkelijker vind om het belang van anderen boven die van mezelf te stellen, moet ik actief bezig gaan met vragen, zoals hulp, ondersteuning, dingen en liefde. Ik vind het vaak makkelijker om ‘ja’ tegen anderen t zeggen, dan tegen mezelf. Ik kan inmiddels best goed nee zeggen, maar vragen of een ander mij helpt, iets geeft of bijstaat blijft moeilijk. Communiceren is openstellen en kwetsbaar worden. Mooi, ingewikkeld en iets om jezelf eindeloos in de verbeteren. 

Durf jij over je diepste gevoelens te praten? 

Small talk past slecht bij ons, omdat we vaak het buitenlaagje van angst bij onszelf en anderen voelen. Als hoogsensitief persoon liggen je kwaliteiten maar ook valkuilen op het gebied van voelen. Je voelend vermogen zit in je lijf, in je intuïtie, in je vermogen tot aanvoelen. Dat ik veel voel, is soms een zegen en soms een last. Dat ik uitspreek wat ik voel, garandeert nog absoluut niet dat de ander dit ook voelt, begrijpt en dus erkent. Ik ben erg goed geworden in begrijpen wat ik voel, maar de wederkerigheid is dikwijls heel karig:  veel mensen blijven liever op de vlakte, sommige mensen voelen eenvoudigweg minder en anderen gooien emoties eruit zonder nadenken of reflectie. Ik wens me dat meer mensen leren om zonder angst te praten over gevoelens in zinnen als: “Ik merk op dat ik me heel boos voel” of “goh, ik voel dat dit me raakt”. In plaats van small talk, of afreageren of iemand uit de weg gaan, hebben we als mensen nog veel te leren over oprecht uitwisselen en volwassen communiceren.

Durf jij je ondanks afwijzing te verbinden? 

Daarom zijn er nog zoveel onuitgesproken oordelen, achterdocht, onzekerheid en jaloezie. Wat je zelf niet durft te voelen, projecteer je negatief op anderen. Vooral in de pubertijd en jonge volwassenheid gonst het van de onzekerheid en dus afwijzing. Een keer per week loop ik rond op het MBO in Leiden, waar het zo voelbaar is dat met name jongeren een aura van afwijzing en onzekerheid om zich heen dragen. Hoe moeilijk is het om liefde, vertrouwen en positiviteit te voelen en uit te stralen als mensen om je heen negativiteit met zich meedragen. Wij mensen vinden vertrouwen en liefde zo ontzettend moeilijk om te zijn, vibreren en geven als we het niet ontvangen. Durf jij je ondanks afwijzing in liefde te verbinden? Ik oefen het maar blijf het moeilijk vinden. Wat doe je als je voelt dat er iets speelt, maar je kunt geen contact krijgen? Of je voelt dat er oordelen zijn maar deze worden niet uitgesproken? Mijn reactie is vaak nog om mijn hart te sluiten. Wat zou ik graag juist dan open blijven en overstromen van liefde en compassie.